Եթե քաջություն ունենաս եւ որոշես դիտել ոչ մեծաթիվ հայկական երաժշտական ալիքները, ապա կարելի է առաջին հայացքից մի տարօրինակ առանձնահատկություն նկատել` հրամցվող արտադրանքի ժանրային միօրինակությունը: Իհարկե, երբեմն հայրենական երաժշտական տեսահոլովակների գորշության մեջ արտասահմանյան արտադրության տեսահոլովակներ էլ են հանդիպում, բայց դրանք եւս «չեն փայլում» եւ կոչվում են «արեւմտյան շիրպոտրեբ»:
«Խնդիրն այն է, որ հայ երիտասարդության մեծ մասը նեղ աշխարհայացք ունի: Հայերը երաժշտությունն իրենց ճաշակով չեն ընտրում, այլ վերցնում են այն, ինչ իրենց հրամցվում է էկրանից: Պարադոքս է` Հայաստանում առաջարկն է ձեւավորում պահանջարկը»,- NEWS.am-ի թղթակցի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց հայկական երիտասարդական «Degh» ռոք- խմբի ադամ Էդուարդ Փեշտմալջյանը:
Նրա խոսքով, շատ տաղանդավոր երիտասարդներ այսօր ստիպված են իրենց ստեղծագործությունները ներկայացնել համացանցում` քիչ հայտնի ակումբների, այսպես կոչված, «underground»-ների միջոցով: «Գիտեք, այս ոլորտում եւս մեր երկիրը բացառիկ է: Միայն այստեղ է, որ երաժիշտն ստիպված է անձամբ զբաղվել սեփական ստեղծագործության տարածմամբ, սեփական գումարով վարձակալել ստուդիա, գնել սարքավորումներ, դեռ ավելին` դրանք իր հետ քարշ տալ համերգների: Հայաստանում պրոդյուսերական ինստիտուտը զարգացած չէ, այդ մշակույթը չկա»,-հայտարարեց նա:
Մեկ այլ տաղանդավոր երաժիշտ` երաժշտական ChiGapo խմբի կիթառահար Ալեքսանդր Հակոբյանը, հարցին, թե ի~նչն է խանգարում իրեն եւ մյուս սկսնակ երաժիշտներին դուրս գալ ավելի բարձր մակարդակ, պատասխանեց. «Դուք նկատի ունեք հեռուստատեսությո~ւնը: Իսկ ես այնտեղ չեմ ուզում»: Հակոբյանը դա հիմնավորեց նրանով, որ դժգոհ է հայկական հեռուստատեսության մակարդակից` այդ հասկացության բոլոր ասպեկտներով: «Եթե միայն երաժշտական ոլորտը վերցնենք, այստեղ ասելիք էլ չկա. ցածրորակ հեռուստատեսություն` չպատրաստված անձնակազմով, որը եթեր է թողնում ցածրորակ ու այլանդակ երաժշտական նյութ: Ես դրան ոչ մի առնչություն չեմ ուզում ունենալ»: Նրա խոսքով` եթերով հեռարձակվող հայկական երաժշտական ինդուստրիան ռաբիսի, արաբական, թուրքական մոտիվների եւ պարզունակ փոփի շիլափլավ է: Այդ ամենն այստեղ եփվում է անտանելի «բորշչում» եւ կոչվում հայկական երաժշտություն:
Դժվար է այդ կարծիքի հետ չհամաձայնել: Սկզբունքորեն, այսօր հայ երիտասարդությունն ու երաժշտությունը կարելի է համեմատել «Տիտանիկի» ու սառցաբեկորի հետ, ընդ որում` առաջինը չի էլ կասկածում, որ տեսնում է երկրորդի մի փոքր մասը միայն: Աշխարհում երաժշտական հսկա բազմամազանություն գոյություն ունի` սկսած դասական երաժշտությունից վերջացրած ջազով, ռոքով, բլյուզով, որոնք ունկնդրին մեծ ընտրություն են առաջարկում: Սակայն, ցավոք, հայաստանցի բացառիկ երաժշտասերներ են միայն բավականաչափ ծանոթ այդ ուղղություններին: Մեզնից շատերը հաստատում են, որ «լսում են միայն հայկական երաժշտություն», սակայն կյանքում երբեք չեն լսել Արամ Խաչատրյանին, Առնո Բաբաջանյանին, Կոմիտասին...
Էմիլ Բաբայան
Աղբյուր`http://news.am/arm/news/70380.html
