 Հարցազրույց՝ երիտասարդ կոմպոզիտոր Դավիթ Պիվազյանի հետ
-Դավիթ, հուլիսի 4-ին քո հեղինակային համերգն էր «Նարեկացի» արվեստի միությունում: Հանդիսատեսը զարմացավ, թե 18 տարեկանում որքան լավ ես կարողանում երաժշտարվեստում քեզ արտահայտել: Ինչի՞ց սկսվեց այս ամենը:
-Երաժշտությունը երեւի գալիս է գեներով: Ընտանիքիս անդամները երաժիշտ են:
Ավելի շուտ՝ ես սկսեցի ստեղծագործել, քան նվագել սեփական գործերս: Առաջին խորհրդատուն հայրս էր՝ Ավետիք Պիվազյանը: 2000-ին ընդունվեցի Սայաթ-Նովայի անվան երաժշտական դպրոց՝ որպես ջութակահար. սովորեցի Ստելլա Կարապետյանի դասարանում: Հետո 2008-2009-ին ուսումս շարունակեցի Չայկովսկու անվան միջնակարգ մասնագիտական երաժշտական դպրոցում՝ որպես ջութակահար եւ կոմպոզիտոր: Ժամանակն ինձ տարավ նաեւ կոնսերվատորիա, կոմպոզիցիայի բաժին՝ պրոֆեսոր Լեւոն Չաուշյանի դասարան, ով ժամանակակից հայ կոմպոզիտորական արվեստի ամենահայտնի ներկայացուցիչներից մեկն է:
- Քո ստեղծագործությունների «գլխավոր հերոսը» ջութակն է...
- Ես ավելի մեծ գործեր էլ իրականում ունեմ, որոնք պարզապես չէին կարող այստեղ՝ «Նարեկացիում» հնչել, ուստի գերադասեցի ներկայանալ հանդիսատեսին լարային-կամերային ոճով, որը կարծես թե ընդունվեց: Երաժշտությունն ինձ համար միջոց է՝ առնչվելու ոչ մատերիալիստական ուժերին, որոնք լինում են ե՛ւ բարի, ե՛ւ չար, ե՛ւ, գուցե, չեզոք, ինչ վերաբերում է դասական երաժշտությանը, այն հոգեւոր կամուրջ է Աստծո հետ: Իմ առաջին ստեղծագործությունները գրված էին դասական ռոմանտիկայի ժանրում՝ նեոռոմանտիզմի ուղղության մեջ: Վաղ պատանեկության տարիներին սկսեցի երաժշտությամբ արտահայտել իմ հոգեբանական վիճակը, երեւի դա իմ էությունից է գալիս: Ինձ թվում էր՝ ավելի լավ է ստացվում թղթին հանձնել տրագիկը, քան՝ լուսավորը: Բոլոր իմ ստեղծագործություններում կարծես թե ինչ-որ տեղ նկատելի է սեւ տոնի առկայությունը: Ստեղծագործելիս անվանի կոմպոզիտորները դեր են խաղում միայն տեխնիկական առումով, դու իրենցից սովորում ես թղթի ու մատիտի վերաբերմունքը: Թե ինչպես զարգացնել մոտիվը, ինչպես իրար միացնել գործիքները, որ կոչվում է գործիքավորում, անշուշտ, գալիս է քո ինքնուրույն աշխատանքից, իհարկե, չեմ բառացում՝ նաեւ մեծ վարպետներից: Նրանց մեջ իր թագավորական տեղն ունի Բախը, իհարկե՝ Մացարտը, Բեթհովենը: Վերջինիս ես համարում եմ ժամանակակից երաժշտության հայրը: Խոնարհվում եմ Շոստակովիչի արվեստի առաջ, առանց որի՝ ես չէի կայանա որպես երաժիշտ:
-Եթե չընտրեիր երաժշտությունը, ուրիշ ի՞նչ ճանապարհով կգնայիր:
-Թույլ տեղիս դիպչեցիք: Ես երազում էի պատմաբան դառնալ, նույնիսկ կոնսերվատորիա ընդունվելուց հետո էլ մտածում էի համատեղության մասին: Բայց քանի որ ինքս կոնսերվատորիայում երկու ֆակուլտետ (ջութակի եւ կոմպոզիցիայի) եմ համատեղում, արդեն ֆիզիկապես անհնար կլիներ երրորդ մասնագիտություն ընտրելը:
Ընդհանրապես պատմությունն արդեն ինձ համար հոբբի է դարձել, հետաքրքրվում եմ նաեւ հոգեբանությամբ ու փիլիսոփայությամբ: Բայց համոզված եմ, որ մուսայի ծնունդը գալիս է միայն Աստծուց:
-Ի՞նչ մրցույթների, փառատոների ես մասնակցել:
-Առաջին անգամ մասնակցեցի հայ երիտասարդ կոմպոզիտորների կամերային երաժշտության առաջին փառատոնին, արժանացա դիպլոմի եւ հատուկ մրցանակի՝ ամենաերիտասարդ մասնակցի համար: 2009-ին մասնակցեցի նաեւ Կոմիտասի անվան ջութակահարների միջազգային մրցույթին՝ ստանալով հատուկ մրցանակ: Իմ լարային առաջին կվարտետը ներկայացվել է Տոկիոյում տեղի ունեցող Իրինոյի անվան կոմպոզիտորների միջազգային մրցույթին, իսկ փողային կվինտետը՝ Նյու Յորքի Բարլոուի միջազգային մրցույթին: Իմ ջութակի կոնցերտներից մեկը բարձր գնահատականի է արժանացել լեհ մեծանուն կոմպոզիտոր Քշիշտոֆ Պենդերեցկու կողմից:
-Դու քո սիրո մասին խոսում ես երաժշտությամբ:
- Սիրո մասին ես գրում եմ միայն Տաթեւիկ Պապյանի համար: Այդ ստեղծագործություններս ավելի լուսավոր են: Իսկ 2-րդ լարային կվարտետս նվիրված է երաժշտական կուռքերիցս մեկին՝ Դմիտրի Շոստակովիչին: Նա այն կոմպոզիտորն էր, ում ստեղծագործությունը մարդկային հոգու ներքին դրամայի՝ քսաներորդ դարում կատարված ահասարսուռ իրադարձությունների տարեգրության իրական արտացոլումն է, որտեղ խոր անձնական ապրումները միաձուլվում են համամարդկային ողբերգության հետ:
-Երբ ավարտվեց հեղինակային համերգդ, բոլորն էլ շնորհավորեցին: Ո՞ւմ խորհուրդը կամ կարծիքը կարող ես առանձնացնել:
-Կդժվարանամ ասել, երեւի Տիգրան Մանսուրյանի: Ասաց, որ ինքը կհետեւի իմ երաժշտական զարգացմանը: «Ճիշտ ես կառուցել երաժշտական տնտեսությունդ»,-ասաց մաեստրոն, մնաց, որ կարողանամ ճիշտ կառավարել ու պահել իմ երաժշտական տնտեսությունը:
-Դավիթ Պիվազյանն ի՞նչ ծրագրեր ունի:
-Հիմա ես զուգահեռ աշխատում եմ երեք սիմֆոնիաների վրա: Ունեմ նվագախմբի համար բազմաթիվ ստեղծագործություններ, փողային գործիքների համար գրված փոքր ստեղծագործություններ, այնպես որ, բոլոր ժանրերն էլ օգտագործում եմ, պետք է ասեմ, որ իմ գործերում իր թագավորական տեղն ունի նաեւ վոկալը: Ըստ իս, մարդու ձայնը համարվում է լավագույն գործիքը:
Հարցազրույցը՝ ՄԻՔԱՅԵԼ ԱՀԱՐՈՆՅԱՆԻ
Աղբյուր`http://www.aravot.am/am/articles/culture/95435/view
|
