 Մամուլից իմացա, որ Հայաստանի Ազգային գրադարանի տնօրեն, գրող, ճշմարիտ մտավորական Դավիթ Սարգսյանն ազատվել է աշխատանքից: Դեռ չէի հասցրել մարսել այդ նորությունը, ուզում էի հասկանալ, թե ինչ տրամաբանությամբ է առաջնորդվել այդ տիկինը, որ գրատպության 500-ամյակի նախաշեմին աշխատանքից ազատում է նման մտավորականին, հիմա էլ կարդացի, որ Ազգային գրադարանի տնօրեն է նշանակվել համակարգչային մի գործիչ: Լսեցի եւ... չզարմացա: Չզարմացա, քանզի այս քանի տարիներին Հասմիկ Պողոսյանը զբաղված է եղել հայ մշակույթն ավերելով: Լինելով Ազգային գրադարանի երկարամյա ընթերցող, ծանոթ լինելով Դավիթ Սարգսյանի ազգանվեր գործունեությանը` որոշեցի ինձ համար պարզել, թե որն է այս ամենի պատճառը: Վերջապես գրադարանն այն վայրը չէր, որտեղից կարելի էր օգտվել որպես "կերակրատաշտից", այդ դեպքում ինչի է Հասմիկ Պողոսյանը աշխատանքից ազատել մշակույթի նվիրյալին: Եվ ահա իմ ուսումնասիրությունների արդյունքը:
Դեռ նոր էր Հասմիկ Պողոսյանը նշանակվել նախարար, երբ, համոզված եմ, իր իսկ "կնքահայրությամբ" ինքնակամ նախարարությունից հեռացավ անվանի դրամատուրգ, ՀՀ մշակույթի փոխնախարար Կարինե Խոդիկյանը: Իրար հետևից տարբեր պատճառաբանություններով հեռացան կամ ազատվեցին փոխնախարար Գագիկ Գյուրջյանը, ապա կարճ ժամանակ պաշտոնավարած Դավիթ Մուրադյանը, հետո իմացա, որ Կարո Վարդանյանը, որը վարչության պետ էր մշակույթի նախարարությունում, անվանի գրականագետը ազատվել է աշխատանքից: Որոշ ժամանակ անց "մշակութասեր մեր նախարարը" նորամուծություն արեց թատերարվեստի բնագավառում. որոշեց, որ մայր թատրոնին գեղարվեստական ղեկավար պետք չէ: Հիմա էլ նորամուծությունները կիրառելու վայր է ընտրել գրադարանները: Նախ Երաժշտագիտականում, ապա` Հայաստանի Մայր գրադարանում: Ազգային գրադարանի ինչի՞ն է պետք գրագետ, մշակութային, գրական գործիչը, կարելի է այստեղ մի ավտոմատ համակարգ տեղադրել, որի վրա սեղմում ես համապատասխան հրամանը և սեղմելով Enter կոճակը, այդ "սարքը" կկատարի Հասմիկ Պողոսյանի բոլոր ցանկությունները: Իսկ Դավիթ Սարգսյանը այն մարդը չէր, որ իրագործեր այդ տիկնոջ գլխում ծագած "գլուխգործոց" մտքերը: Բարձրաստիճան պաշտոնյա հայուհուն, այն էլ մշակութային ոլորտի, հարիր չէ տուրք տալ էժանագին բամբասանքների: Ես չեմ հիշում որևէ դեպք, որ մշակույթի նախարարն այցելի Ազգային գրադարան, մինչդեռ ամեն օր հեռուստաալիքները հեղեղված են ՀՀ նախագահի և վարչապետի այցերը լուսաբանող ռեպորտաժներով, որոնց ստվերում երևում է նաև նրա սիլուետը: Կարող է չէ՞ մի օր ներողություն խնդրել, ասել` ներեցեք, պարոն վարչապետ, այսօր առանց ինձ յոլա գնացեք մի կերպ, ես պետք է այցելեմ Ազգային գրադարան:
Մի քանի տարի առաջ մամուլում կարդացի, որ Վերահսկիչ պալատը միլիոնների խախտումներ է արձանագրել այս նախարարությունում... Մշակույթի նախարարի հակամշակութային գործողություններին արդեն սովորել էինք, երբ հանկարծ նա աչքը դրեց Մինասի որմնանկարներին…
Երբ խոսքը վերաբերում է հայ մշակույթին, նրա զարգացմանն ու այդ զարգացումն ապահովող նվիրյալներին, պարտավոր ենք մի կողմ դնել բոլոր պայմանները: Միահեծան այդ կինը բազմել է հայ մշակույթը հսկող աթոռին և գլուխը թեքել` այլ կողմ է նայում: Տեսնենք հաջորդը որն է...
Մշակույթի նախարարը չպատասխանեց բազում մտավորականների, Ազգային գրադարանի աշխատակիցների, ընթերցողների, Գյումրիի արվեստագետների նամակ-խնդրանքներին, դրանով իսկ կրկին կնքահայր դառնալով ստին, կեղծիքին: Նրա այդ քայլը շատ էր զայրացրել մշակութասեր մեր հանրությանը, և նրանք դարձան նամակ գրող` մշակույթի նախարարին, ՀՀ նախագահին, ՀՀ վարչապետին, Ազգային ժողովի նախագահին, որոնցով հեղեղված են հայաստանյան կայք-էջերը: ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ: Լավ, "էս գյուղում մի կենդանի շոֆեր չկա՞":
"Մնաց մի նամակ"՝ Վերինին, թե` Տեր Աստված, Հայաստանում իրենք իսկ թքած ունեն իրենց մշակույթի վրա:
ՏԻԳՐԱՆՈՒՀԻ ՔԵՐՈԲՅԱՆ
Խմբագրության կողմից. Մենք պատրաստ ենք հրապարակել նաեւ հակառակ կողմի "մտահոգությունը", եթե այդպիսին կա:
Աղբյուր`http://www.report.am/news/culture/mtahogutyun-tigranuhi-qerobyan.html
|
