 «Առաջին լրատվականի» զրուցակիցն է սփյուռքահայ դերասանուհի Նորա Արմանին։
- Նորա, «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի շրջանակներում Հայաստանում եք: Փառատոնն ավարտվել է, բայց Դուք դեռ այստեղ եք: Ի՞նչ ծրագրեր ունեք:
- Ոչ մի տարի չէր ստացվում «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի օրերին Հայաստանում գտնվել: Այս տարի առաջին անգամ ներկա գտնվեցի: Բացի դրանից, ես ունեմ ֆիլմերի ծրագրեր, որոնք հիմա մշակման փուլում են: Փառատոնի ավարտից հետո մնացի, որ հանդիպումներ ունենամ, և այդ ծրագրերի վրա աշխատեմ: Երկու ֆիլմ եմ պլանավորել իրականացնել. մեկը քաղաքի պատմություն է լինելու (սա իմ ֆիլմը չէ, դրա համար չեմ ուզում խոսել, պարզապես այնտեղ դեր եմ խաղալու), իսկ երկրորդը իմ ֆիլմի գաղափարն է, և արդեն ակտիվորեն աշխատում եմ դրա վրա: Իմ ֆիլմում հանդիսատեսը կտեսնի մի հայկական գյուղ` իր բնության և ինքնության մեջ, ինչը շատ կարևոր եմ համարում: Հին հայկական ֆիլմերում մեր շատ անվանի ռեժիսորներ ֆիլմի նյութ են ընտրել մեր հայկական գյուղը, բայց ահա անկախության շրջանի հայկական գյուղը լավ չի ներկայացված:
- Հասցրե՞լ եք այսօրվա գյուղերում լինել, ի՞նչ է փոխվել անկախության շրջանի հայկական գյուղում: Ի՞նչ առանձնահատկություններ ունի ներկայումս հայկական գյուղը:
- Չեմ կարծում` շատ առանձնահատկություններ ունի, քանի որ շատ բան չի փոխվել գյուղերում, առաջընթացի առումով` նույնպես: Իհարկե աշխատելաոճի, կառավարական մեխանիզմների առումով փոփոխություն կա, բայց անցյալ և նախանցյալ անգամ երբ հայկական գյուղ այցելեցի, ընդգծված տեսա քաղաքի և գյուղի տարբերությունը: Երբ Երևանից մի փոքր դուրս ես գնում, արդեն բոլորովին այլ պատկեր է: Մեծ հաշվով, սա բնական է. որևէ երկրում դա այդպես է` քաղաքի կենտրոնն ավելի զարգացած է լինում, քան ծայրամասերը: Բայց այստեղ դա շատ է ընդգծված, քանի որ ակնհայտ է, որ ամեն տեսակի ներդրում Երևանում է կենտրոնանում, և գյուղացին, բնականաբար, իր ապագան պատկերացնում է քաղաքում, մինչդեռ եթե ապակենտրոնացում լինի, շատ կենտրոններ ավելանան մարզերում, մարզերը բարգավաճեն, մարդիկ կմնան իրենց մարզերում, և ամբողջ մարզը կզարգանա, ոչ թե միայն քաղաքը:
- Սերժ Սարգսյանը, վարչապետը հաճախ են խոսում գյուղի զարգացման մասին, պարբերաբար այցելում են, բայց խոսքն այդպես էլ գործի չի վերածվում:
- Մասնավոր պատճառ չկա: Կարծում եմ` դրա հերթն էլ կգա, քանի որ ընդամենը քսան տարեկան հանրապետություն ենք, իսկ քսան տարին պատմության մեջ շատ մեծ բան չի ներկայացնում, դեռ շատ երիտասարդ, ջահել մի պետություն է, և երբ արդեն հասնի քաղաքի զարգացումը այն կետին, երբ արդեն ամեն բան խտացված կլինի, ուզած-չուզած դեպի դուրս կտարածվի, բայց ես շատ կփափագեի, որ մարզերին մի քիչ ավելի ուշադրություն դարձնեին: Եվ կարելի է դա անել:
- Եթե չեմ սխալվում Ձեր ֆիլմի սցենարում օտարերկրացին գալիս է մեր հայկական գյուղ, վերափոխված հետ է գնում: Օտարերկրացու համար իսկապե՞ս տարօրինակ կամ տարբեր է մեր գյուղը:
- Տարբեր է ոչ թե կառույցներով, ճանապարհներով կամ արածող կենդանիներով, այլ մարդկանց ապրելաձևով, մտածելակերպով, իսկական մարդկային կարևոր արժեքների իսկական արմատներն այնտեղ են, իսկ քաղաքներում, այդ թվում` Երևանում, բոլորի կենցաղը նույնն է, մարդկանց մտածելակերպը` նույնպես:
- Այս անգամ քաղաքամայր Երևանում ի՞նչն առանձնացավ, ի՞նչը զարմացրեց:
- Ամեն անգամ ես մեծ տարբերություն եմ տեսնում և զարմանում եմ, որ երբ զրուցում եմ տեղացիների հետ, նրանք փաստում են, որ որևէ տարբերություն, առաջընթաց չկա: Երկու տարի առաջ եկել էի, բայց այս անգամ նոր խանութներ, նոր ռեստորաններ եմ ավելացած տեսնում:
- Սակայն դրանք մի քանիսին են պատկանում...
- Այո՛... ես այդ հարցը միշտ տալիս եմ, որովհետև ինձ միշտ հետաքրքիր է` ում են դրանք պատկանում` որևէ ընկերությա՞ն, թե՞ անհատի: Հիմնականում ինձ ասում են` այսինչյանինն է կամ այս ռուսահայինն է, բայց ինչո՞ւ չեք կարողանում խմբովի բաներ անել, աշխատել: Բացի այդ, ինչո՞ւ ավելի չզարգացնել կինոները, թատրոնները, մի կինոթատրոն կա` «Մոսկվա» կինոթատրոնը, և հանկարծ հարց եմ տալիս` դեպի ո՞ւր ենք գնում: Բացի այդ, ինձ զարմացնում է ապրանքների գների բարձրությունը և այլն:
- Դուք նաև թատրոնին եք մոտ կանգնած, բեմադրել եք պիեսներ: Այստեղ եղած ժամանակ թատրոններ այցելո՞ւմ եք: Աշխարհում խոսում են թատերական ճգնաժամի մասին: Սա ավելի շատ համաշխարհայի՞ն միտում է:
- Այս անգամ դեռ չեմ հասցրել գնալ, և հետո ամառային շրջան է, և շատ ներկայացումներ գոյություն չունեն, թերևս հասցնեմ գնալ միայն տիկնիկային թատրոն: Բայց երկու տարի առաջ, երբ Սարոյանի 100-ամյակին ներկայացում էի բեմադրում, այդ ժամանակ մի քանի ներկայացում տեսա, շատ հետաքրքիր գործեր կային:
Ի վերջո, աշխարհը մեզ պետք է ծանոթանա մեր կինոյի, մեր հոլովակների, մեր տեսանյութերի միջոցով: Դրա համար պետք է իմանալ, որ տեսանյութը թանկ և արժեքավոր բան է: Եվ պետք է ներդրումներ արվեն մշակույթի մեջ: Եվ սա պետք է դառնա ամենքի ապրելակերպը, որ ոչ թե մեկը,- եզակի երևույթ,- փող հատկացներ ծրագրի համար, այլ մշակույթի զարգացման համար ներդրումներ անելը պետք է դառնա ամենօրյա աշխատանք:
- Շատ է խոսվում, որ այսօր հանդիսատեսն է պակասում թատրոնում:
- Սա երկկողմանի խնդիր է: Հանդիսատեսը ձանձրացել է գնալ հնաոճ խաղարկաձևեր տեսնել: Աշխարհը առաջ է գնում, և երբ թեթև կոմեդիաներ ես բեմադրում, գալիս են մարդիկ: Բայց լուծումը դա չէ, լուծումը այս երկուսի մեջտեղը գտնելն է, նախ որակով բաներ տրամադրել ժողովրդին, որոնք արված կլինեն իսկական արվեստային դերասանական միջոցներով:
- Նորա, մեզանում շատ է խոսվում, որ հայկական սփյուռքն ապրում է Ցեղասպանության խնդրով: Դուք պատրաստվում եք այդ թեմայով գիրք գրել: Մյուս կողմից` շատ է խոսվում, որ նույն սփյուռքը անարձագանք է մնացել երկրում տեղի ունեցող իրադարձություններին:
- Կարևոր է հիշել Ցեղասպանությունը, որը դրամատիկ պատահար է: Այն մեր ինքնության կարևոր մասն է, բայց սա չի նշանակում, որ մենք, միայն անցյալով տարված, պետք է բոլորովին մոռանանք այսօրվա մեր ամենօրյա հարցերը: Այս երկուսը պետք է իրար հետ փոխկապակցված լինեն և մեկը մյուսին լրացնեն: Հայաստանում այսօր կան ավելի այժմեական, անմիջապես լուծումներ պահանջող հարցեր: Եվ հետո, եթե Թուրքիա-Հայաստան հարաբերությունների մասին պետք է խոսենք, ապա պետք է փաստել, որ այսօր Թուրքիան Հայաստանի ամենակարևոր հարևաններից մեկն է: Արդեն իսկ Հայաստանը ծով չունի և ամեն կողմից շրջապատված է, և եթե մի հարևանի հետ չխոսենք, մեկին անկարևոր համարենք, մեկն էլ ինչ կուզի` թող անի, ի՞նչ կստացվի... մենք մեզ ավելի կմեկուսացնենք, ավելի կխեղդվենք մեր մեջ: Պետք է կարողանալ բոլոր հարևանների հետ լեզու գտնել և դիվանագիտորեն ճանապարհ հարթել առանց մոռանալու, որ մի հարց կա այդտեղ, որը պետք է լուծել: Երկուստեք պետք է իրար լավ ճանաչեն, երկխոսություն մշակեն:
Աղբյուր`http://1in.am/arm/armenia_interview_28402.html
|
