 «Քաղաքը ջազ է լսում. ամեն առավոտ, լսելով այս արտահայտությունը ռադիոեթերներից, եւ տնից դուրս գալով փողոց, համոզվում ես, որ մեր քաղաքը ոչ թե ջազ է լսում, այլ հակառակը՝ քաղաքը ռաբիս է լսում»,- գրում է «Երկիրը»:
Հասարակության մեջ ռաբիսի երկրպագուների մասին պատկերացումենրը համապատասխանում են իրականությանը` հատիկ-հատիկ բաժանած «չոլկայով», սեւ հագուստով, «ճշտի բացատրական բառարանը մշտապես գրպանում պահած» եւ արդուզարդի անպակաս պարագա` սպիտակ «Նիվայով» մի երիտասարդ, ում ուղեղում եւ լեզվի ծայրին մշտապես «երկիրը երկիր չի» արտահայտությունն է:«Բոլորս ջանք ու եռանդ չենք խնայում փնովելու ռաբիսը, սակայն մի պահ ինձ թվում է, որ այս երաժշտական ոճը լսող անհատներն էլ են հասկանում ու ընդունում, որ դա վատ է, բայց ի՞նչ արած՝ սիրում են ու շարունակում լսել։
Եվ մեր «կոմերցիոն» հեռուստաընկերություններն էլ, տեսնելով այս պահանջարկը, եթերը հեղեղել են ադրբեջանաթուրքական այդ կլկլոցով։ Իսկ սա էլ, իր հերթին, հասարակական ճաշակ է ձեւավորում: Հանրահայտ ճշմարտություն է նաեւ, որ ցածրորակը, անճաշակը միշտ էլ ագրեսիվ է լինում, մանավանդ, թողտվության պայմաններում։ Արդյունքում՝ ագրեսիվ ռաբիսը երթուղայինների ու տաքսիների, սրճարանների ու հեռուստաեթերի անբաժանելի մասն է կազմում, իսկ ջազն ու ռոքը, օրինակ, հնչում են միայն ռադիոներով կամ ակումբներում, այն էլ միայն փակ տարածքներում, որ հանկարծ չխանգարեն ռաբիս լսողներին»,- գրում է «Երկիր»-ը:
Աղբյուր`http://news.am/arm/news/72126.html
|
